Zelf heb ik nog maar weinig grijze haren, en ik vrees het moment ook niet echt dat het er meer zullen worden. Dat dank ik aan mijn moeder, die in 2018 haar haar verloor tijdens een kankerbehandeling. Lastig voor een vrouw die heel haar leven moeite deed om er goed uit te zien en zichzelf te verzorgen. Na een fase zonder haar, en mét pruik, kwam haar haar terug tevoorschijn. Niet meer blond gekleurd uiteraard, zoals het al vele jaren was, maar haar eigen grijze haar. Een kort grijs kopje, ik vond het prachtig.
De meningen waren echter verdeeld, niet iedereen kon de nieuwe kleur en coupe appreciëren. Toch besliste mijn moeder dat ze haar haar niet meer zou kleuren, en dat het dus gewoon grijs zou blijven. Ik voel nu nog altijd hoezeer dat mij beroerd heeft. Mijn moeder besliste, te midden van een zware ziekte, om zichzelf gewoon mooi te vinden zoals ze was. Met grijze stekelhaartjes dus. Ik zag haar loskomen van een oud patroon, van jezelf telkens aanpassen aan de verwachtingen van anderen om met hen verbonden te kunnen blijven.
Zij leerde mij de les dat het nooit te laat is om bij te leren, om voor jezelf te kiezen, en om jezelf te gaan waarderen zoals je bent. Elke dag opnieuw krijg je die kans.
Ook al gebeurt het misschien pas vlak voordat je op je sterfbed ligt, zoals bij haar, het blijft waardevol. Al moet ik eerlijk zijn, het is jammer als het pas zo laat gebeurt. Zoals ik mijn moeder het laatste half jaar van haar leven heb gekend, zo had ik haar simpelweg veel langer willen kennen. Ze was echt een licht voor wie in haar buurt was. Het was een voorrecht om getuige te mogen zijn van haar kracht.
Ikzelf voel het als mijn missie om er vroeger bij te zijn en om anderen te helpen om vroeger in die eigen kracht te stappen.
Elk moment is goed, maar het is fijner als je er zelf ook nog wat van kan genieten.
Comments