Marijke Derèse, psychologe/psychotherapeute, zoeker en avonturier, stemt direct in als ik haar vraag of ik haar mag interviewen over haar levensmissie. Marijke begeeft zich graag op onontgonnen terrein, en geeft mee dat ik haar álles mag vragen. Eens gesetteld onder de appelboom op een zomerse dag eind juli 2021, start ik met de vraag of ze zichzelf überhaupt ziet als een vrouw met een missie.
“Ja, ik zie mezelf zeker als een vrouw met een missie! Al is het niet evident om te verwoorden wat die missie dan precies is. Mijn werk als psychotherapeute is zeker de rode draad in mijn professioneel leven. Het voedt mij, ik groei erdoor en mijn cliënten ook. Dat geeft veel voldoening. Maar daarnaast heb ik toch meer nodig, ik zoek altijd naar beweging en avontuur.
Sinds 2012 werk ik - naast mijn psychotherapiepraktijk - ook met vrouwen(groepen), onder de naam Essensual. In dat deel van mijn werk draait het rond vrouwen en zelfvertrouwen. In Vlaanderen werden meisjes - zeker vroeger - niet opgevoed om te mogen voelen en om hun plaats in te nemen. Ik wil ruimte scheppen om dingen te mogen ontdekken, wat het ook is. Mijn boodschap aan vrouwen is dat alles er mag zijn. Vandaag is dat nog altijd niet het geval.
Wildheid is in onze cultuur nog steeds niet aanvaard
Stel je eens voor dat een vrouw na een uitputtende vergadering even zou willen dansen om weer met haar lichaam in contact te komen! Of dat we zouden willen zingen voor iemand die het moeilijk heeft… En welke vrouw heeft de ervaring dat haar seksualiteit echt voor haarzelf is en dat ze daarin haar wildheid mag uitleven? Vrouwen leren niet om diep trouw te zijn aan zichzelf. En die kans wil ik hen geven in mijn groepen. Het geeft veel voldoening als er een veld ontstaat binnen zo’n vrouwencirkel. Daarin is veel mogelijk, zelfs zonder grote interventies van mijn kant.
Mijn werk heeft zeker te maken met dingen die ik als kind miste
Wat ik zelf gemist heb, wil ik aan vrouwen geven. Ik was een heel avontuurlijk kind en mijn zus en ik kregen veel vrijheid. Mijn ouders legden ons weinig druk op, daar ben ik dankbaar voor. Anderzijds miste ik verbondenheid en warmte in ons gezin. En ook input: ik moest alle invulling zelf vinden, er werd weinig aangeboden. En er kwam ook wel commentaar, bijvoorbeeld omdat ik graag danste als iedereen al gaan slapen was. Mijn soevereiniteit werd niet gespiegeld. Het was een andere tijd. Mijn moeder had zelf bijvoorbeeld graag willen voortstuderen, maar durfde dat thuis gewoon niet vragen. Met veel verdriet is ze huisvrouw geworden.
Soeverein zijn als vrouw, dat is een thema dat me sterk raakt
Ik zie mezelf als heel autonoom, dat is een grote kwaliteit natuurlijk en tegelijk ook mijn valkuil. Ik heb schrik om mijn soevereiniteit te verliezen als ik mij heel close verbind met iemand. Daar probeer ik nu een beter evenwicht in te vinden, door me in al mijn autonomie toch meer diepgaand te verbinden met anderen. Ik wil niet langer alles alleen uitzoeken en doen. De ‘she-wolf’ is een beeld dat me aanspreekt, een soort metafoor voor die combinatie van soevereiniteit en verbondenheid. Een wolf is een uitgesproken roedeldier, maar binnen die roedel zijn de dieren erg soeverein. Wat mij ook aanspreekt is dat wolven heel speels zijn en zelfs een vorm van humor kennen. Als ze niet jagen, spelen ze vaak samen.
Geen enkel thema is tot nu toe voor altijd bij mij gebleven
Ik heb duizend-en-één ideeën en probeer goed te voelen welke thema’s altijd opnieuw bovendrijven bij mij. Tot nu toe is dat duidelijk het werken met vrouwen, al verschuift dat stilaan ook een beetje naar een groter geheel. Collectief trauma bij vrouwen raakt me sterk, al weet ik nog niet wat ik er verder mee aan kan. Maar ook iets doen rond eenzaamheid trekt me aan, en daarbij aansluitend: soulful community building als tegengewicht tegen eenzaamheid. Ik ben gewoon heel nieuwsgierig en leergierig, er zijn zoveel boeiende en belangrijke thema’s. Avontuur beleven, veel meemaken, nieuwe dingen leren kennen: dat zijn echt grote drijfveren voor mij.
Ik voel een druk om mijn ‘echte missie’ nog te vinden
Jaren geleden deed ik een vision quest in Schotland, en toen heb ik als soul name ‘legacy maker’ gekregen (iemand die een erfenis nalaat). Wat dat betekent is nog onduidelijk voor mij. Met kinderen krijgen ben ik nooit echt bezig geweest. Achteraf, begin de veertig, heb ik wel gerouwd om het feit dat ik er geen heb. Ik denk dat vrouwen zonder kinderen meer moeite hebben om hun leven als zinvol te ervaren. Ondanks alles wat ik al gedaan heb, voel ik een druk om mijn echte missie nog te vinden, want ik heb geen kinderen en ik ben al 51! Er is natuurlijk ook een stuk ego: heb ik wel genoeg gedaan, moet het niet grootser?
Zoeken naar een levensmissie werkt volgens mij niet
Op één of andere manier rol je daarin. Ik zoek een evenwicht tussen zelf iets doen, zelf iets ondernemen, en vertrouwen, afwachten tot er iets komt. Op een bepaald moment komt er iets of iemand op je pad. Ik ga altijd af op wat mij raakt en kies meestal op gevoel. Als ik mijn buikgevoel volg, klopt het ook wel.
Als ik ergens blij van word, durf ik ervoor gaan, zelfs al is het een grote sprong in het onbekende en moet ik er veel voor achterlaten. Een vriend heeft ooit de uitdrukking ‘een Derèseke doen’ gelanceerd. Wat zoveel betekent als: iets achterlaten wat niet meer past, nog niet wetend wat er daarna komt. Dat typeert mij wel.
Dansen is nog steeds een manier om te voelen wat echt klopt voor mij. Als ik ergens aan twijfel, ga ik wel eens dansen, met of zonder muziek, als een soort meditatie. Ik kom dan in mijn ritme en krijg een antwoord op mijn vragen. Vaak is dat antwoord: gewoon wachten, het komt wel in orde. Ik voel dan soms dat ik weer veel te hard aan het werken ben.
Zoeken hoort bij mij en is ook een groot talent
Ik laat mij graag inspireren door boeken, door de natuur, door mensen, door cursussen, maar identificeer mij nergens helemaal mee. Ik leg niet graag vast dat dit hét moet zijn. Dat heeft weer met die soevereiniteit te maken. Van twee oude dingen maak ik iets nieuws, mijn eigen mix.
Ik heb geen vastomlijnd plan voor de toekomst, ik probeer mee te gaan met de stroom van het leven. Dromen heb ik natuurlijk wel. Ik wil bijvoorbeeld graag ooit nog trouwen, en ik droom van wonen op een rustige plek ergens aan een zee. Sowieso wil ik mij meer verbinden met anderen, in plaats van alles alleen te doen. Terug in een community wonen kan daar ook deel van uitmaken.
Ik herken mij nog het meest in het motto van Pipi Langkous: ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan. Ik heb vertrouwen in wat komt, het komt altijd in orde.“
www.essensual.be
Comments