In week 2642 van mijn leven schreef ik een blog. Dat gebeurde vanzelf na het lezen van het boek ‘4000 weken. Je tijd op aarde en hoe ermee om te gaan’ van Oliver Burkeman. Het basisidee is dat we gemiddeld - als we 80 jaar zouden worden - 4000 weken leven, wat ontstellend kort is.
Vanaf een bepaalde leeftijd beseffen we allemaal dat het leven kort is. Maar weten dat er veel minder weken overblijven dan ik er al geleefd heb, maakt dit idee veel concreter.
Dat ons leven eindig is, maakt wat we ermee doen belangrijk. Het maakt het de moeite waard om stil te staan bij de vragen en twijfels wie we allemaal hebben.
Vaak zijn dat varianten op deze ene vraag: ‘Leef ik wel volgens mijn waarden?’ Concreet zijn het vaak kleine en soms ook grote levensvragen:
Is mijn engagement in de school van de kinderen nog iets voor mij?
Op welke manier wil ik voor mijn ouders op leeftijd zorgen?
Hoe maak ik terug iets van mijn leven nu ik ziek ben?
Scheiden of blijven, wat is de juiste keuze voor mij?
Vind ik nog voldoening in mijn werk?
Wat zoek ik in dat eindeloos scrollen en posten op instagram?
Wat fluistert jouw hart als je zulke vragen stelt, in stilte of luidop? Durf jij ‘taboevragen’ aan jezelf stellen? En hoe vaak luister je naar de antwoorden?
Toegegeven: de antwoorden klinken vaak verwarrend en ongemakkelijk. En het ís eng als er een groot verschil is tussen wat je hoort en hoe jouw leven er nu uitziet. Het juiste tempo, niet te traag, niet te snel, maakt dit ‘levenswerk’ behapbaar. Weten dat het leven eindig is betekent niet:
dat we moeten gaan rushen ‘om er alles uit te halen’ (niemand wordt blij van FOMO)
dat we grootse dingen moeten veranderen aan ons leven (al mag dat wel)
dat we grootse dingen moeten presteren (ook dat mag als je dat wil :-)
Ikzelf heb stilte nodig om het fluisteren van mijn hart te horen.
Wat heb jij nodig om het fluisteren van jouw hart te kunnen horen? Wie of wat helpt jou hierbij?
Comments