Vind jij jezelf soms ook zo'n slak? Ikzelf kan me ergeren aan het feit dat er soms veel tijd zit tussen het moment dat ik voel wat me te doen staat, en het moment dat ik het ook echt doe. En dat terwijl ik mij er zo sterk van bewust ben dat de tijd voor ons allemaal beperkt is...
Ik weet bijvoorbeeld al jaren dat ik inspirerende vrouwen wil interviewen, en deze interviews wil publiceren. En toch gebeurde er niets, tenminste niets wat aan de buitenkant (in de wereld) zichtbaar was...
Wat is er nodig om een realistische droom te verwezenlijken?
Sta stil bij je verlangen én bij je innerlijke monstertjes. Je verlangen is er, maar die innerlijke monstertjes ook. Ze gewoon negeren helpt niet. Zij fluisterden mij alleszins onverstoord vanalles in het oor: Wat als je een nee krijgt? Wat als anderen je interviews maar niks vinden? Alles is al eens gedaan... Als ACT-therapeute weet ik als de beste dat het - ook voor mijzelf uiteraard - heel wat werk vraagt om je bewust te worden van die innerlijke kritische stem: wat zegt ze (mijn innerlijke criticus is een 'zij') nu precies, op welke manier wil ze mij beschermen tegen pijn? En ik weet ook dat het een keuze is om al dan niet te handelen naar wat zij mij influistert ("Doe maar niet, dat is te riskant"). Die innerlijke processen nemen tijd in beslag. Ik liet mijn monstertjes een tijdlang winnen van mijn verlangen. Het is een proces van voelen hoe belangrijk bepaalde verlangens zijn. Interviewen bleek voor mij zo belangrijk dat ik bereid was om die angst en weerstand toch aan te gaan, maar dan wel stap voor stap.
Stap voor stap is dé kunst om ergens te geraken waar je graag wil zijn. Grote stappen bedenken leidt bij veel mensen tot helemaal niks doen. Kan je kleinere stappen bedenken die toch nog wat uitdagend zijn? Ikzelf zette kleine stappen: ik kocht een recorder, ik vroeg een inspirerende vriendin of ik haar mocht interviewen (zij zei ja), ik stelde vragen op. En toch haperde er nog iets. Het werd me duidelijk dat ik nog wat vaardigheden miste. Ik zocht hulp omdat ik goed wilde leren interviewen en een mooie website wilde maken. En voila... binnen de maand was dat interview waarover ik al jaren nadacht, een feit.
Traag en gestaag wil vaak zeggen dat iets dichtbij je hart ligt... en dus kwetsbaar is. Wees mild voor jezelf als het minder snel gaat dan je had gehoopt.
Wat werkt voor mij? Twee processen die continu door elkaar heen lopen:
Het proces aan de binnenkant:
vertragen, tijd nemen om tot rust te komen, goed te voelen wat er speelt (wat je ook mindfulness kan noemen): bijvoorbeeld voelen wat uitstelgedrag met me doet en me bewust worden van wat ik werkelijk verlang
aan het werk gaan (al dan niet met hulp) met de monstertjes die er altijd zullen zijn (angst, onzekerheid,...)
me laten inspireren door mensen, boeken, de natuur,...
stapjes bedenken die zo klein zijn dat de kans groot is dat ik ze zal zetten
Het proces aan de buitenkant:
hulp vragen
kleine stapjes (blijven) zetten (en voelen wat dat met mij doet) zonder mezelf te forceren
Door stappen te zetten, voel je aan den lijve of je op het juiste spoor zit, of waar je eventueel kan bijsturen. Er is dus een continue afstemming tussen 'binnenkant' en 'buitenkant'.
Vergis je niet: mensen die aan de buitenkant 'niks' lijken te doen, zijn vanbinnen misschien stevig aan het werk met hun waarden en dromen!
Hoe werkt dat bij jou? Kan je hulp gebruiken? Contacteer me gerust vrijblijvend en stel je vragen!
Comments